Great Escape Rally 2012
W oczekiwaniu na auto , czyli great escape rally 2012, ale od początku. Na koniec sezonu 2011 zdłubaliśmy Rumburaka , pojechaliśmy dwie imprezy , najpierw przeprawowo Puchar Covala , gdzie byliśmy bardzo zadowowleni z żelaza, potem postanowiliśmy spróbować szybkiej jazdy na Transgothice. I tu niestety okazało się , że nie wszystko żeśmy przewidzieli. Złe kąty wałów , związane z nowym zawiasem spowodowały zabicie łożysk tylnego mostu. Coś co nie było widoczne przy "normalnej" eksploatacji przeprawowej ;) , niestety podczas setek skoków i krótkich , choć nie zawsze , lotów spowodowało poważną awarię , która dała nam taryfę w drugim dniu i powolną , treningową jazdę do końca imprezy. Oczywiście , nie obyło się bez ofiarnej pracy naszego serwisu , żeby była szansa dalej pojechać.Czyli znowu dupa. Zarządziliśmy więc przebudowę , trzecią z kolei , mającą na celu obniżenie układu napędowego i parę innych drobiazgów. W między czasie zdłubaliśmy sobie treningowe pajerko , którym pojechaliśmy Zmotę i wyruszyliśmy zasmakować błota na GER. Pierwsze oznaki wiosny podniosły strasznie ciśnienie na jeżdżenie.
Pajerko II , 3 litrowa benzynka tzw seria (177kM , blokada fabryczna , Skrzynia Super Select , 32" nalewki simexopodobne) , dostała kubły, windę , lepsze pasy , metromierze , snorka , trochę delikatnych zderzaczków,osłon i progów a zawias nowe elementy gumowe , gałki i drążki skrętne. Generalnie seria , tylko doprowadzona do bardzo dobrego stanu technicznego , przez nasz serwis. Pomni ostatnich przygód z Rumburakiem przynieśliśmy chłopakom z walterserwisu dwie duże gaśnice , nóż do cięcia pasów i młoteczek do wybijania szyb ;) , tak na wszelki , bo coś ostatnio zaczeliśmy się częstawo odrywać od ziemi. Z Rumburaka przeszczepiliśmy ksenony na dach ( doświadczenie z MT RALLY pokazało , że światła na wysokości atrapy bardzo szybko przestają być przezroczyste) i optimę żeby się trochę odmuliła. Pierwszy raz mieliśmy auto do przejażdzki tydzień przed imprezą (miejmy nadzieję , że to będzie nowa świecka tradycja). W wyniku testów zglosiliśmy parę uwag dotyczących różnych drobiazgów , między inymi kwestia mocowania latającego szpeju i było git.
Dzień przed rajdem Maciek , nominalnie kierowca KOYOTA (aktualnie końcowe prace wykończeniowe) zapoznał się z zasadami czytania roadbooka , gdyż postanowiliśmy pojechać w dwóch kierowców , pozmieniać się trochę za kieratem , generalnie po naukę.
Skład zawodników i jakość maszyn w jednej wspólnej klasie Open nie napawały nas nadzieją na zwycięstwo. Liczyliśmy po cichu , że trasa będzie bardzo łatwa terenowo i niedostatki naszego zawiesznia i mocy nadrobimy szybką jazdą po równych leśnych drogach. Miał to być rajd CrosCountry i miało być łatwo i szybko.Plan mimimum - nie zabić pojarki , wynikowo celowaliśmy w pierwszą dyszkę. Była jeszcze przed wyjazdem chwila zawahania czy zostawić windę , jednak jakieś przeczucie zaczęło nas powoli dotykać.
Pojarka zawędrowała w czwartek wieczorem do skrzyni Jumpera , wraz z masą gratów serwisowych (oleje , narzędzia , różne przydasie) i w piątek rano , po kilku przygodach wyruszyliśmy do Żagania.
Udało się dojechać na styk , zalogowaliśmy się u orga , przeszliśmy badania techniczne , odnaleźliśmy hotel.Trochę zmęczeni , ale na miejscu. Poszliśmy na odprawę i tu pierwszy zonk , w roadbooku z 15 weypointów a my bez Garmina (regulamin czytany kilkakrotnie , nic o nim nie wspomniał). Klasyk.Maciek w ciężkim stresie (pierwszy raz na prawym) , ja szybko przeglądam telefony szukając w którymś funkcji kompasu (zakładam , że na tym odcinku usiądę na prawym i jakoś to ogarnę). Żeby nie było łatwiej , po odprawie okazuje się , że metromierze też przestały działać.Zaczyna być nerwowo. Starym harcerskim zwyczajem udaję się do Dominika z 4xDrive próbując coś wysępić , jak zawsze skutecznie. Dostaję rezerwowego/rezerwowego garmina + szybkie szkolenie z obsługi , jeszcze tylko wykonuję instalację 12V i mamy nawigację.Informuję Maćka , że prolog musi prowadzić na nieśmiertelnej automapie a metromierze postaram się ogarnąć przed nocką.
Prolog.
Starty równoległe , krótki 4 kilometrowy , bardzo ciężki zawieszeniowo (czołgowisko) nasze auto absolutnie się tutaj nie odnalazło. Po szybkim starcie , dwa pierwsze rowy hamują mój zapał , gdyż wiem , że możemy zaraz zakończyć GER jak mnie poniesie wyobraźnia. Kilkaset metrów od startu spotykamy jadącą pod prąd kolumnę zawodników , jest ogólny burdel , Maciek odkłada roadbook i mówi , że nie ma pojęcia o co tu kurw.a chodzi , jeździmy jak opętani po całym czołgowisku szukając po omacku CP-ointów i później mety. Myślę , że z punktu widzenia kibica wyglądaliśmy jak plemie beduinów po dobrej imprezie przy sziszy. Na pewno nie wyglądało to jak rajd. Po prologu jesteśmy załamani. Nasze auto jest w stanie jechać w takim terenie z prędkością wyprawówki a i tak zawias dobija co pewien czas. O ściganiu nie ma mowy.
Żeby się czymś zająć , zacząłem dłubać przy metromierzach (Maciek wydzwaniał cały dostępny w Polsce support techniczny w tym temacie). Rozmowa z mądrym panem od Traska nasunęła mi pewien pomysł , który okazał się trafnym rozwiązaniem i po chwili odzyskaliśmy metromierze (drobne zwarcie na wstecznym).
Idziemy coś zjeść , mamy nawigację , tylko ten zawias , to niestety nie ta liga , nastroje nie są raczej bojowe , piętnasty czas prologu tylko potwierdza nasze czarne myśli.
Nocka
Nocka to dwa etapy. Pierwszy po rodbooku nawiguje Maciek , drugi z weypointami nawiguję ja.Start niestety stanowi kontunuację burdelu z prologu , każdy zaczyna jak chce. Ruszamy , na 70% , każde walnięcie o glebę wydaje się zakończyć nasz udział. Nie wierzę w przednie,niezależne i fabryczne zawieszenie. Czekam tylko , kiedy usłyszę strzał przegubu po którymś lądowaniu.Ponieważ pojechaliśmy bez serwisu (nie nastawiając się na walkę o podium) nie będzie czasu na naprawy. Odcinek zaczyna się od dosyć ostrej i już przez Graty rozrytej przeprawy. Jak na CCountry jest to bardzo zaskakujący element. Pojarka zapina wszystko co ma i bardzo dzielnie idzie przez błota , udaje nam się wyprzedzić pierwsze samochody (przy zerowej prawie widoczności , gdyż para z kilku silników stawia skuteczną zaporę) , stosując starą rajdową technikę Pedal on the Metal.Jednak takie błotka to my lubimy.
Potem na przemian czołgówki , pasy taktyczne , gdzie jedziemy jak na Foto Safarii i wyprzedzają nas wszystkie lepsze zawiasy i szybkie leśne odcinki gdzie gnamy na złamanie karku odrabiając straty. Generalnie nie było żle ,do momentu gdy 700 m od mety zamiast skręcić w lewo , jedziemy prosto , w leśne bagna. Tutaj zadecydowała strzałka postawiona przeze mnie w roadbooku , która miała poprawić zgłoszoną na odprawie niedoróbkę a którą Maciek źle odczytał (wiemy już , że to pilot musi sobie sam opisywać roadbook) i świeże ślady (połamana kra i bieżnik simexa). Po 20 minutach przeprawy stwierdzam , że to nie może być CrossCountry gdyż zaraz pogibniemy tam na amen.Krótka rozmowa z Maćkiem rozwiewa wątpliwości , szybko przeprawiamy się do trasy i gnamy na metę. Wszystko co ugraliśmy poszło się walić , gdy dojeżdżamy stoi już długa kolejka samochodów.Znowu słabo. Jak się później okazało awansowaliśmy na 20 ste ;).
Maciek chodzi wkurwiony , mówię mu żeby wyluzował , jak na pierwszy raz idzie mu naprawdę dobrze.Żeby go zająć każę mu obejrzeć auto a sam idę spisać koordynaty weypointów drugiego odcinka. Tutaj zgodnie z tradycją mega burdel , kilkadziesiąt skupionych i wkurwionych twarzy przy kartce z błędami i odgłos klikających garminów , jak na wielkiej sali z maszynistkami :) takimi wkurwionymi :)
Drugi odcinek jest trackeim pierwszego (ale nie nagraliśmy sobie tego śladu , bo jeszcz nie umieliśmy takich bajerów) więc lecimy po książce. Ja nawiguję , Maciek zapier.nicza ;) , starając się odrobić straty z pierwszego odcinka. Nasza tolerancja dla czerwonego pola na obrotomierzu i coraz twardzszych lądowań stale rośnie. Na końcu odcinka tradycyjny burdel związany z koordynatami mety w roadbooku ( który kazał jechać na metę do tyłu , gdy była ona przed nami). Ponieważ meta jest na terenie prologu , więc załogi niespokojnie wykonują taniec szalonych beduinów znany z tegoż prologu , tylko że jest trudniej gdyż po ciemku. Generalnie poprzeczka coraz wyżej ;) , szukanie mety ukrytej "w krzokach" jest podobne do jakiejś olimpiady dla grzybiarzy.Jednak udaje nam się wyprzedzić siedem załóg i kończymy OS na 13 miejscu.
Potem klasyk , godzina 2 w nocy na bazie , robimy "przegląd" pojarki tzn sprawdzamy obraz ogólny , poziom oleju w silniku , kupujemy dwa dębowe , żeby zbić kofeinę z energetyków i lecimy do hotelu. O siódmej śniadanie , potem 8-ma odprawa a od 9-tej starty.Nam zaczyna doskwierać wczesna,piątkowa pobudka prawie 400km dojazd i nocne rajdowanie. Trzeba się kimnąć.
Dzień.
Trasa dzienna to trzy jednakowe oesy z wewnętrzną pętlą (trudno to wytłumaczyć , pół oesu lecimy dwa razy).Trasa nawet fajna , są te pieprzone czołgówki i pasy taktyczne gdzie "nie jedziemy" , ale są też długie szybkie partie gdzie trochę latamy. Wszystko podzielone dosyć ciekawym tematem terenowym , który jak na rajd CC będzie "epizodem".
Na śniadaniu ustalamy , że jeśli zobaczymy szansę ukończenia i nie zabicia żelaza , to zaczynamy powoli cisnąć.Ja jadę pierwszy i trzeci OS , Maciek środkowy.
Startujemy , szybko udaje nam się dogonić pierwsze auta , jednak brak mocy i zawiasu powoduje , że bardzo długo szukamy miejsca do wyprzedzenia. Patrząc na niektóre potwory , które jadą po prostu bokiem , po pasie taktycznym , wyprzedzając nas bez wysiłku , zaczynamy się obaj gotować. Wkurwieni , że nie siedzimy w swoich dzikach , jak nazywa nasze rajdówki Maciek. Jest , co jest i do tego jedzie więc ciśniemy. CHŁOPAKI NIE PŁACZĄ , czy jakoś tak.
Dojeżdżamy do błotek , które robią się coraz ciekawsze , mijamy pierwsze utopione auta. Wiemy już , że za chwilę auta klasy CC będą miały przesrane. My naszą pojarką na 32" gumkach i z elektryczną windą , też do kozaków tej trasy nie należymy i zaczynamy być bardzo skupieni. Przeprawa przeg bagno na drodze , brak objazdu , gęste drzewa , szerokie rozlewisko. Gratopodobne na 36" już były , więc dno wiadomo-loteria. Z prawej utopiony grubo jeep , z lewej patrol , jego lewą , czyli skrajem rusza Tomcat z Rayo , jednak w połowie staje. Mamy tak zwaną zagadkę. Głęboko , gruba kra tworząca zwały , szału nie ma.Nagle , prawie środkim startuje Samurai i przecina przeprawę , wskakujemy do auta , ale załoga Vitary , która była w aucie nie czeka , daje w pędzel i leci za samurajem. W 2/3 jednak kończy się promocja i zostają. Wsiadamy , cofam kawałek , sprawdzam czy wszystko pozapinane.Pedal on the Metal i jedziemy środeczkiem. Dla naszego auta jest to aż nadto , na wysokości Vitary chwila gdy idziemy do jądra , ale jakimś cudem przelatujemy , przepychając falę z kry. Pojarka nas bardzo zaskoczyła. I tak było do końca tego odcinka , wściekła jak osa , wszystko zrobiła na kołach , zaczynamy się z nią lubić. Zastanawia nas czy zamkną ten kawałek trasy , gdyż zakładamy , że drugi raz to nam już tak się nie przyfarci a rajd CC zacznie bardziej przypominać ściganie na Zmocie tj. 1km w 12 godzin , szczególnie dla tych szybkich.
Mamy 20 minut do startu drugiego oesu , Maciek za kierat , sprawdzamy olej w silniku , gdyż pajero zaczyna jeździć tylko powyżej 4000 obr. O dziwo wszystko w aucie działa. Chwilę przed startem zatrzymują rajd , okazuje się , że tam gdzie myknęliśmy , zrobił się większy problem dla kilku załóg. Ten fragment trasy będzie wyłączony.Nie mamy pojęcia jak to będzie sędziowane , ale mniej nas to interesuje , chcemy sobie pojeździć. Drugi oes mija najbardziej hardkorowy kawałek , jednak te mniej hardkorowe też już się robią bardzo ciekawe. Maciek dopracowuje technikę Pedal... starając się wbić gaz poniżej poziomu podłogi.Przelatujemy bardzo dobrze wszystko na kołach , mijając potopione załogi (quady i samochody).Maćka doświadczenie z rajdów przeprawowych bardzo pomaga w tym Cros Country :).
Przed trzecim oesem liczymy , że org wyłączy kolejny rozwalony odcinek trasy , jednak tak się nie dzieje. Dla nas mijanie utopionych załóg jest bardzo trudne i czasochłonne , gdy dziki po prostu przejeżdżają jak chcą.
Trzeci oes lecimy już na luzie , zakładam że pojarka musi dojechać i dajemy bardziej w palnik (tam gdzie można). Niestety konieczność stawania za utopionymi załogami zmusza nas do dwukrotnego użycia windy. Pojarka na niskich obrotach nie ogarnia zagadnienia.Na ostatnim zakręcie bagienek stoimy w kolejce utopionych pojazdów. Przejeżdżający obok Grat Covala podnosi nam strasznie ciśnienie. Maćka wkurw osiąga zenit , każe mi przeciąć zaorany i utopiony szeroki pas pożarowy , żeby ominąć korek.Ryzykujemy poważną wtopę , daleko od drzew , ale ja stać też już nie chcę. Pojarka robi nadzwyczajny zryw , słyszę tylko odcinanie obrotów przez komputer i krzyk Maćka w interkomie , tzw. bajkę o bucie ... Przelatujemy przy ździwieniu utopionych załóg i wyciągających je samochodów orga. Maciek ma taki amok , że muszę na niego krzyknąć , żeby odskoczył sprzed auta. Krzyczał żebym nie stawał , a ja , że go zaraz rozjadę. Taka miła konwersacja na bagnach.
Potem już palnik , szybka partia do mety. Koła biją (jak się póżniej okazało po 2kg błota w każdym kole - brak staunów) ale teraz mamy już taki amok , że nic nie rządzi.Robimy 6-ty , czyli nasz najlepszy czas na tym rajdzie , tracąc do Gratów po ok 1,5 minuty.Fajne to jest uczucie.
Generalnie po rajdzie , Memoriał Karoliny odpuszczamy , dla nas jeżdżenie po wyje...ach z prologu przez ileś godzin naszą pojarką mija się z celem.
Pojarka zdała egzamin , jak na auto tej klasy i w tym budżecie okazała się bardzo dzielna , serwis dobrze ją przygotował (pierwszy telefon z podziękowaniami do chłopaków , bo parę nocek zarwali) , miejsce w klasie open nr.9 zgodne z założeniami (17 na 100 załóg w generalce). Przegląd po rajdzie wykazał brak zniszczeń. Auto wyczyszczono , oleje , smary , klocki i hula.Wystawiamy ją na sprzedaż , gdyż zastąpi ją niedługo Rumburak.
No i najważniejsze , zawarte zostało porozumienie , kupujemy kontrukcję Grata i na jej bazie przeszczepiamy klocki z Rumburaka. Wyjdzie krzyżówka , która mam nadzieje pozwoli się ścigać , gdyż nie chcemy kolejne sezony wymyślać tego co Dominik już tak dobrze opracował. Miejmy nadzieję , że w drugiej połowie sezonu grato-rumburak rozpocznie życie na trasach maratonów przeprawowych i fajnych przeprawówek. Wcześniej zadebiutuje nowy KOYOT , który może być bardzo ciekawą konstrukcją. Zapowiada się więc ciekawy sezon.
A w tak zwanym międzyczasie kombinujemy czym by tu polecieć na MT Rally , po którym zrobimy mały odpoczynek w bieszczadach.
Jarek Andrzejewski DZIEWIĄTKA ? walterteam.pl
