MT Rally 2011
MT Rally 2011 okiem przymusowego turysty w klasie cross country.
Jest czwarty dzień rajdu, trochę jesteśmy zmęczeni. Głowa boli od wyskoków, na ciele mam krwiaki od pasów. Genralnie fajnie, nasz pierwszy maraton terenowy i jest grubo. MT Rally miało być pierwszym startem Rumburaka w szybkich maratonach, jednak miało być zajebiście a wyszło jak zawsze. Mój pilot i poza rajdami mechanik, dał dupy z terminami ? klasyk. Kiedy się zorientowałem, że jesteśmy ugotowani, nadszedł zeszłoroczny standart: trzy tygodnie zapierdzielania z nim w garażu, milcząca rodzina której nie widzisz, nieobecność w pracy, zero treningów, ale niestety dupa ? Rumburak nie gotowy. Szkoda gadać.
Wpisowe wpłacone, ciekawość wielka, co robić. Kolega z teamu, Maciek, który przyjeżdżał wieczorami śledzić moją beznadziejną walką z żelazem i mechanikiem, podchwycił temat wyjazdu na MT. Wymyśliłem bowiem, że jadę tak czy siak, chciałem wziąść cywilne Pajero mojej lepszej połowy i polecieć zobaczyć o co chodzi. Maciek, który jest klientem tego samego mechanika (i którego auto rajdowe jest w jeszcze większej, czarnej dupie terminowej) stwierdził, że jedziemy jego cywilną, długą Toyotą HDJ 80. Ładne bulwarowe auto, do wyrywania lasek spod marketu na wielkich balonach 38" na 14,5". Byłem sceptyczny do tego pomysłu, ale wkurw sytuacją był tak wielki, że stało się mi to obojętne.
Ponieważ decyzja zapadła dwa dni przed wyjazdem, zaczął się amok. Maciek udostępnił sprintera i zebrał wszystkie części jakie znalazł od swojej toyki. Dostała nowy rozrząd, klocki, końcówki drążków. Z Rumburaka przełożyliśmy ksenonowe halogeny, żelowy aku i gaśnice z apteczką. Dzień przed wyjazdem polecieliśmy jeszcze kupić kaski do sklepu motorowego i ogień.
Środa, zbieramy się ok. godziny 16 u mnie. Biorę swoją lawetę, patrząc z niedowierzaniem na 3 tonową toyotę, mając nadzieję, że wytrzyma. Z garażu zabieram wszystko co może się przydać: dwa komplety kluczy, żaba, breszka, skrzyneczka elektryczna itp. Mija siedemnasta i ta-da, "już" udało nam się wylecieć w kierunku Drawsko-Pom. Lecim, prowadzę zestaw, który strasznie słabo reaguje na koleiny w nowo oddanej autostradzie (czuć to 3 tonowe bydle).
Dolatujemy koło 22. Budynek koszar, gdzie zorganizowano bazę. Większość zespołów już jest. Generalnie profeska, mobilne serwisy, namioty, rajdówki. Nasz bulwar wzbudza uśmiechy w kącikach ust. Wyjątkowo mam to w dupie. Idziemy się zalogować. Pierwszy kontakt z orgami ok. Nastrój w bazie rajdu mocno integracyjny, organizatorzy pomocni, lecz trochę ciągną z nas łacha, kiedy pytamy się o pościel i łazienki. Odpowiedź "standart wojskowy" padająca z lekkim uśmiechem tłumaczy wszystko. Idziemy rozejrzeć się po bazie, wszędzie trwa integracja, witamy się ze znajomymi, piwko przed snem i lulu. Rano o 7 odprawa, trzeba wstać.
Na drugi dzień czuć już atmosferę rajdu, każdy grzebie przy żelazie, rozmowy o właściwej taktyce itp. Wszyscy czekają na prolog. Do naszej toyki podchodzą fani marki i wśród wielu pytań dominuje jedno: jak szybko ukręcimy przeguby na tych lakach. Czujemy się mocno podbudowani. Istotnym epizodem jest rozmowa Wieczorków (Cross Country), kiedy to młodszy szkoli starszego w temacie prologu, tłumacząc, że prolog delikatnie, potem na trasie lepiej gonić niż uciekać itp.
Wyjeżdżamy na prolog, pierwsze zaskoczenie, wszystko odbywa się punktualnie (co do sekundy !) i będzie tak do końca! Był to dla nas nowy standard , który chętnie widziałbym na innych imprezach. Na prologu nasz bulwar lata jak okręt. Przeważone (wyprawowe) zawieszenie powoduje, że spadamy na dwa takty, a wątroba zamienia się miejscami z mózgiem (pasy i fotele oczywiście fabryka). Jest to tylko przygrywka przed tym, co będzie dalej na trasie. Jednak po chwili zapominamy o wszystkim, widzimy na trasie krótkiego prologu bajerancką toykę Niemców, którzy wystartowali minutę przed nami. Zastrzyk adrenaliny, okrzyki "napieraj kurwa !" i wyprzedzamy, taaaaa... poczuliśmy o co w tym chodzi i chyba zaczyna nam się podobać. Jedziemy szykować się do startu nocnego. Zrzucamy przednią windę, żeby odciążyć pikujący przód, szybki montaż halogenów i gotowi.
Wyniki prologu i pierwsze zdziwienia. W klasie cross country wygrali Wieczorki (na moje pytanie "Coś ty dziadu odpier...lił? Andrzej robi zdziwione oczy pięciolatka i macha ramionami, że to jakoś tak samo wyszło, młodszy natomiast nie jest pocieszony). W klasie Sport największym pechowcem jest Cobretii, który spektakularnie kończy rajd dzięki niedokręconej misce olejowej. Chmura niebieskawego dymu oznacza, że można spokojnie iść się napić.
Po prologu starujemy odcinek nocny z siódmego miejsca. Podjeżdżamy na start i obserwujemy pierwsze samochody z klasy CC. Przyśpieszenia, o których nasz tapczan może zapomnieć, nie przerażają mnie do momentu, kiedy startuje niemiecka Gelenda z teamu ORC. Coś zawarczało, pan wystrzelił jak pocisk, w naszej toyce padło synchroniczne "o kurwa...", lecz po chwili było tylko ciekawiej. Gela podbiła do góry, spadła na przód (prawie do pionu) zawachała się czy podrapać sobie plecy, jednak grzecznie wróciła na koła. Dalej światełka geli jechały już jakby spokojniej, nam dopiero miało być dane poznać, czym czołgówki różnią się od rajdów pustynnych.
Nadszedł nasz start, adrenalina buzuje, poszliśmy trochę za szybko, ale parę mocnych lądowań ostudziło zapał. Drugie zaskoczenie ? nawigacja nocą przy dużych prędkościach to zupełnie coś innego niż na przeprawówkach. Później było dobrze, dopóki pilot nie wyrzygał kolacji, wyznaczając waypointy (wisiał w otwartym oknie próbując nawigować), co kosztowało nas jeden CP i dwie godziny kary w odcinku. Wieczorki niestety utrzymały tempo prologu i spotkaliśmy ich na trasie z urwanym mostem, wałem, wachaczem itp.
Terenowo było dla naszej Toyki prosto, przeprawę wodną, gdzie wiele aut się ciągnęło, poszliśmy gładko. Wielkie balony i świadomość, że zdjeliśmy wyciągarkę robiły swoje.
Kara za CP daje nam 21 lokatę po nocce, ale tak bywa. Decyzja ? siadam na prawym, żeby ogarnąć nawigację i lecimy dalej.
Mała przerwa między nocką a dziennym startem powoduje, że nie oglądamy toyki , zakładamy, że nic się nie zepsuło i idziemy chwilę się kimnąć. Śniadanie o 6 rano, odprawa godzinę później, start o 9:51. Po odprawie wyprawa na stację, ja przechodzę szybki kurs obsługi ręczniaka Garmina (żeby ogarnąć te mityczne waypointy). Lecimy na start. Udziela nam się atmosfera rajdu. W kolejce oglądamy naszych konkurentów, ich foxy, kingi , bi-turbiny. Trochę nam to łamie psychikę, ale cóź robić. Maciek zaczyna się niebezpiecznie podkręcać, setny raz zaczynam mu tłumaczyć, że nie mamy czym się ścigać i jedyna nasza szansa na dowiezienie przyzwoitego wyniku to równa jazda, bez błędów w nawigacji i przede wszystkim nie możemy zabić toytoya. Przy braku serwisu każda poważniejsza awaria wywala nas z rajdu. Będę mu to jeszcze wiele razy powtarzał na trasie , prawie jak mantrę... Poszliśmy, jadę pierwszy raz na prawym, Maciek pierwszy raz w rajdzie gdzie os ma 160 km. Po starcie jedziemy za szybko jak na nasz tapczan, wyprzedzamy kilka załóg, próbujemy się też ścigać z profesjonalnymi rajdówkami. Mam duże problemy z resetowaniem metromierza z automapy (czasami zanim trafię w palmtopa przejeżdżamy kilkaset metrów), szybko więc uczę się improwizacji z czytaniem roadbooka. Maciek wkręca się w jazdę i udaje nam się utrzymać dobre tempo. Tragiczne są dla nas czołgówki, gdzie musimy bardzo zwalniać, gdyż poprzeczne rowy nie współpracują z naszym zawieszeniam. Część energii skokoków przejmują wielkie koła, część nasze wnętrzności. Na trasie zjeżdżamy przed profi rajdówkami i dwoma załogami z klasy Sport: Kuflem z Dominem i Mandantami. Ich zaciętą walkę będziemy widzieć do końca rajdu. Dojeżdżamy do pierwszego waypointu, mam problem z wytłumaczeniem kierownikowi, że musimy na chwilę stanąć, żeby ogarnąć dane, cały czas próbuje podjeżdżać, kilka kurwa mać i wreszie staje w miejscu. Waypointy idą nam sprawnie, nie są takie trudne, wymagają tylko precyzji. Raz szukając ukrytego waypointa puszczamy się za Mandantami przez spore bagienko. Po jego przejechaniu, kiedy toytoj zaczął już jechać bardziej w głąb, przypominamy sobie jakim autem jedziemy i że winda została w busie.
Lecimy trasę, prosto sto, 230 prawo dziwiędziesiąt , zaczyna być fajnie, dużo się dzieje. Szczególnie gdy mówię Maćkowi , po przejechaniu jakiegoś mega bagna (tak ledwo, ledwo), że się walnąłem i musimy tym samym bałaganem wrócić. Jednak wielki balon w takich sytuacjach rządzi. Tak będzie do końca rajdu, start, skoki, szybka nawigacja, kurz w którym nic nie widać. Czasem drobne akcje z toytoyem, jak ta, kiedy po przejechaniu przez jakąś głębszą wodę wskażnik ciśnienia oleju pokazał zero. Para, stop, zatrzymany motor, ja pod auto, szukam dziury w misce, Niemcy, których z takim trudem mineliśmy, przelatują bokiem. Diagnoza, wszystko OK ? padł tylko czujnik, ale parę minut stracone.
Po dwóch dniach ścigania muszę dokręcać pierwsze lużne drążki itp., ale nic poważnego nam nie doskwiera. Po odcinku toytoy na plac, browarek i pod auto, potem do Dominika wysępić brakujące podkładki i klucze (oczywiście jakiś dziękczynny załącznik dla chłopaków z 4xdrive też się znalazł). Przed ostatnim dniem rajdu uroczyście ślubuję, że jeśli toyka doleci bez awarii do końca, to pocałuę ją w koło. I słowa musiałem dotrzymać.
Imprezkę dojeżdżamy do końca, zajmujemy 12 z 34 lokatę w klasie cross country, smakujemy nowego rodzaju offroadu i bardzo on nam się podoba. Chociaż celujemy w bardziej przeprawową klasę Sport, co powinno nam być dane na MT Series 2011. Generalnie impreza w pełni godna polecenia i profesjonalnie zorganizowana. Myślę, że będzie się dobrze rozwijać.
Jarek Andrzejewski DZIEWIĄTKA ? walterteam.pl
Autorzy zdjęć:
mtrally.pl ? B. Juniewicz & M. Buchwald
a2cross.pl ? Maciej Piąsta & Bartosz Księżak
