Puchar Off Road PL II Runda 2011
Choczewo II runda Puchar Coval Off Road
Pierwszy start Rumburaka w sezonie 2011 odbył się raptem z pięciomięsięcznym opóźnieniem. Po drodze był szereg wałków w wykonaniu dotychczasowego budowniczego i niezliczone niedotrzymane terminy. Tak zwana klasyka polskiego offroadu, coś co zna 99% ofrołderów. Zmusiło mnie to do głębokiego przemyślenia tematu. Doszedłem do wniosku, że siedzenie z druciażami dwa lata w garażu, zakończone licznymi awariami podczas rajdów jest mocno bez sensu i nie jest tym co chcę w życiu robić. Oczywiście o kosztach finansowych i życiowych wspominać nie muszę. Zaczęliśmy więc zabawę od podstaw. Otworzyliśmy własny warsztat samochodowy, mechanicy walterteamu rozebrali i ponownie złożyli całe auto, żeby usunąć wszystkie rzeżby poprzedniego realizatora, rozwiazali parę problemów, które wyszły w związku z przebudową, szczęśliwie doprowadzaną do końca. Chłopaki wykonali naprawdę kawał dobrej i ciężkiej pracy. Dwa dni przed rajdem byliśmy prawie gotowi do startu. Okazało się, że prawie ma znaczenie i silnik zaczął działać prawidłowo w dniu wyjazdu, a ostatnie spawy kładzione były przed wjazdem na lawetę. Parę detali, jak maska, metromierze itp. odłożyliśmy "na porajdzie". Za testy musiały wystarczyć cztery długości placu przed warsztatem. Po prostu życie...
Na pilota wylosowany został Kuba, jeden ze współorganizatorów serwisu, spakowaliśmy graty w busa i udaliśmy się do Choczewa, ponad 420 km od nas. Po drodze podjąłem próbę zalegalizowania mojego przejazdu z lawetą poprzez zakup urządzenia Viatoll, jednak nic w tym kraju nie jest takie proste i zostały nam stare partyzanckie metody, a naprawdę miałem dobre chęci...
Piątek rano jemy śniadanie na kwaterze i śmigamy zalogować się w bazie pucharu. Jest to nasz pierwszy start w takiej imprezie, wszystko jest nowe. Papierki przechodzimy spokojnie, natomiast podczas badań technicznych staram się zachować powagę i nie robić głupich min. Jest to bardzo trudne, kto był to wie. Szczególnie jeśli się wcześniej przeczytało regulamin.
Przed prologiem sielanka, śmietanka polskiego offrołdu siedzi przy grilu i bawi się w lożę szyderców. Przychodzi Granat i dowiaduję się, że układał trasę. Czar prysł, lekko nie będzie.
Prolog lecimy w środku, ubraliśmy się na ofrołdowo, założyliśmy hałery zakupione na MTRally. Jest medialnie, rampa, flagi, kamery, widzowie. Pogoda deszczowa, prolog wytyczony szybki, prosty terenowo, jednak na śliskiej glinie. Ruszają pierwsze załogi, widać że jest ciśnienie, są skoki i inne fajerwerki.
Tutaj mamy pierwszego babola. Wjeżdżając na rampę orientuję się, że moje bieszczadzkie traperki , które założyłem, niestety są za duże i nie mogę nacisnąć samego pedału gazu. Boję się, że auto zgaśnie przy starcie i zrobimy medialną siarę. Start prologu, wrzucam szybką dwójkę wkładam nogę pod pedał hamulca i lecimy na jednym biegu cały prolog, wiem że szału nie będzie...
Nockę starujemy daleko, jednak o dziwo nie ostatni. Pierwszy start po takiej przerwie trochę tremuje, ale założone na nogi biegóweczki poprawiają humor , można naciskać pojedyńczo pedały , czyli nie ma tragedii.Pierwszy oes zaczyna się od fajnych podjazdów , wykrzyży , czegoś co Rumburak uwielbia , potem wysoki prawie pionowy podjazd "na windzie" (są to te chwilę kiedy cieszę się że lina jest od Vikinga ) i już po oesie. Trochę się podjaraliśmy , ale potem nie było już tak łatwo... Są problemy z nawigacją , rodbook nie jest za dokładny a my działamy na nieśmiertelnej automapie.Robimy na kołach jakiś fajny trawersik , gdzie zrolowała się jedna załoga. Ten trawersik , będzie istotnym punktem naszych występów kolejnego dnia. Generalnie Rumburak "robi" jestem bardzo zadowolony. Sprawdzamy jak się zachowuje w różnych warunkach i nie ma większych uwag. Niestety zawalamy trzy oesy z siedmiu. Czwarty zrobiliśmy , ale gdzieś na jego końcu zgubiliśmy sędziego , zorientowaliśmy się po dojeździe do piątego , jeden odpuszczamy gdyż stoi w nim sześć załóg a jest wąsko. Szósty , podpucha Granata , powoduje że mam w Rumburaku wodę powyżej chłodnic. Mój ulubiony błąd , czyli zamiast najpierw lina , próbuję przejechać na kołach , chociaż pilot już pływał żabką. Kiedyś się tego nauczę.Zaliczenie rozrytego szóstego powoduje , że na siódmy podjeżdżamy podbić tylko start i chcemy lecieć na metę , goni nas czterogodzinny limit czasu. Tutaj właśnie tracimy szansę na jakąkolwiek sensowną lokatę. Sędzia proponuje nam zdanie karty u niego , potwierdza , że nie dostaniemy taryfy.Zapisuje czas zdania, generalnie wygląda , że wie co robi. Ponieważ tak samo zakończymy dzień (przekonani , że jest wszystko ok) dostajemy dwie taryfy i lecimy w kosmos (czyli na 18 pozycję). Nie będziemy się jednak mazać , tak nabywa się doświadczenia życiowego. Z nocki wracamy uśmiechnięci , auto całe (zepsuł się tylko spryskiwacz) , jakieś punkty przywiezione (tak nam się jeszcze wtedy zdawało) i najważniejsze-Rumburak "robi" i to lepiej niż nasza przypadkowo zebrana załoga ;).
Artur , drugi mechanik walterteamu , obejrzał żelazo , potwierdził brak poważniejszych awarii (dopatrzył się jeszcze podgiętego drążka) , polecieliśmy więc na bazę. Klasyczna herbatka po wodowaniu (znaczy się z wkładką) i spać. Rano o 8 odprawa , którą odpuszczamy (zawsze godzina snu , kiedy śpi się trzy jest pożądana) po dziewiątej start. Dzień zaczynamy w dobrych nastrojach , robimy pierwsze oesy , na kolejnym , bardzo fajnych wąwozikach , łapiemy gumę. Jest to babol nr dwa. Okazuje się że mamy za mały dystans między wentylami stauna a zaciskami hamulcowymi. Efektem jest ścięcie przez lagier trzech z czterech wentyli staunów , zakończonego na szczęście tylko jednym kapciem. Kosztuje nas to jednak dosyć dużo czasu (nie mamy zapasu) , po czym udajemy się wyciągnąć Podola , który postanowił schować Tomcata w bagnie. Oczywiście bęben jego mechanika , wykonany w jednym z bardzo znanych mazowieckich warsztatów zmiażdżył się , skutecznie ponosząc poziom trudności dalszych zmagań. Trochę mnie pociesza , że nie spotkałem w swoim życiu wszystkich druciaży świata i są jeszcze inni , nie zagospodarowani.
Roadbook z dnia nie należy do najdokładniejszych , wiele załóg lata jak opętane , uciekający czas przy 17 oesach zaczyna podnosić ciśnienie.
Dolatujemy do trawersu z nocy. Rumburak zawarczał , pionowy podjeździk na kołach , łamiemy się na drzewie , trawersik z Kubą na lewym progu , lecimy , znowu łamiemy i ostatni dłuższy odcinek trawersu. Tutaj poczułem się za pewnie , auto się odkleja , dociskam gaz do dechy, staram się dolecieć do kolejnego drzewa i oprzeć. Metr od drzewa rozpoczynam testy klatki a Kuba kasku.Mam pierwszy dach w życiu (bok był na Zmocie w zeszłym roku , czyli są postępy).Dach wygląda grożnie , ale jest ok. Kuba krzyczy czy żyję , ja nie mogę znaleźć wyłącznika prądu , który jeszcze niedawno był na suficie "prąd , kurwa ,wyłącz prąd" odkrzykuję radośnie pamiętając o stu litrach paliwa na pace. Pokrzyczeliśmy sobie chwilę , amok opadł , auto zgaszone , ja się wypiąłem , szybka ocena strat.Pilot żyje (chociaż spadł plecami na podwozie i głową na ziemię) , kierowca ok. , oglądamy Rumburaka. Wybita przez snorkel prawa przednia szyba , pogięta blacha dachu i jakieś pierdoły.Chwila dla fotoreporterów , potem elektryk i stawiamy sprzęta. Nie mamy zbyt równego podłoża , dajemy mu więc chwilę po postawieniu , w tym czasie szukamy fantów z naszego potwora. Sprawdzamy płyny , wygląda ok , odpalamy więc motor. Rumburak jest bardzo elegancki , delikatnie beknął olejowym obłoczkiem , troszkę się zakrztusił , jednak już po chwili udawał , że nic się nie stało i zaczął normalnie mruczeć.Nie wiadomo skąd takie maniery w naszym uazie ...
Teraz już nie mamy czasu , zaczynamy gnać po całej trasie robiąc jakieś dwa kolejne oesy , tylko żeby podbić wszystkie 17 startów w limicie , co oczywiście okaże się jałowe.Natomiast plus jest taki , że dojazdówki są fajne i zaczynam się wjeżdżać w auto , są to nasze pierwsze kilometry w terenie i bawimy się bardzo dobrze.Po powrocie na bazę pakujemy się , lecimy wykąpać i pomykamy do domu.Testy zakończone z wynikiem pozytywnym , teraz trzeba tylko znaleźć docelowego pilota i jeździć. Chłopaki niestety muszą pilnować warsztatu i reanimować rajdówkę.
Resume pucharu z naszego punktu widzenia: teren-bardzo fajny można było też trochę pojeździć (dzięki Granat) , ludzie-była atmosfera a ekipy przyjeżdżają naprawdę mocne , organizacja i roadbook-trochę poniżej Magam , MTRally i inne Zmoty czy fajne przeprawóki z PLP , ale bez tragedii. Regulamin i pochodne , bez sensu , generalnie nikt nic nie wie. Trzeciej rundy nie jedziemy gdyż jest pomiędzy dwoma maratonami (Transgothica i MTSeries) a chcemy na nich dalej testować żelazo. Puchar 2012? - zobaczymy jakie będą opinię po trzeciej edycji.
Jarek Andrzejewski DZIEWIĄTKA ? walterteam.pl
Autorzy zdjęć:
Katarzyna Suchorz
Krystian Sikora
oraz "łosiowy" z forum rajdy4x4.pl
